वय 40 होईल तरी चालेल पण मुलगा पाहिजे नोकरी वाला

गडचिरोली : पूर्वीच्या काळी १९ ते २२ व्या वर्षी मुला-मुलींची सर्रास लग्न व्हायची. परंतु आता मात्र लग्नाचे वय ३० ते ३८ च्या घरात जाऊन पोहचले आहे. लग्नासाठी मुली मिळत नसल्याने तरुणांचे मानसिक खच्चीकरण होत आहे. मुलीच्या कुटुंबियांना आपल्या मुलींसाठी सरकारी नोकरी किंवा शहरात चांगल्या कंपनीत नोकरीवर असलेलाच जावई पाहिजे असल्याची मानसिकता प्रचंड वाढली आहे. त्यामुळे दिवसेंदिवस लग्नाची समस्या जटील होत चालली असून, गावा-गावांत विवाह इच्छुक मुलांची संख्या वाढत आहे.

मागील काही दशकात ग्रामीण समाजव्यवस्था झपाट्याने बदलली. आधुनिकीकरण, तंत्रज्ञान आणि पाश्चिमात्य संस्कृती, सुख-सोई ह्या गोष्टींची महिती वाढली आहे. परिणामी लोकांच्या मानसिकतेतही बदल दिसू लागले. मुलगी जरी कमी शिकलेली असली तरीही मुलीच्या कुटुंबियांना आपल्या मुलींच्या उज्ज्वल भविष्यासाठी सरकारी नोकरी किंवा शहरात गलेलठ्ठ नोकरी असलेला जावई हवा असल्याची मानसिकता वाढली आहे. काही काही कुटुंबातील तरुण दहा ते पंधरा हजार रुपयांसाठी कंपनीमध्ये जातात परंतु त्याच घरच्या मुलींना जावई मात्र पाहिजे साठ हजाराचा असे विचारसरणी सगळीकडे झाली आहे .जणू काही व्यापारी, सर्वसामान्य मुलगा संसार करू शकत नाही असा भ्रम तरुणींच्या आई-वडिलांना झाल्याचे सध्याचे चित्र दिसत आहे.

मुलीचे लग्नाचे वय निघून गेल्यानंतर त्यांच्याकडे समाजामध्ये वेगळ्या दृष्टिकोन बघायला मिळते आणि मग मुली एखाद्या तरुणाला घेऊन पळून जातात त्यामुळे अशा लग्न विषयाकडे मुलींनी कुठलाही हट्ट , संस्कारी चांगली वर्तणूक असणाऱ्या कष्टाळू तरूणासोबत लग्न करण्यासोबत काही हरकत नाही

झपाट्याने काळ बदलला आणि समाजात चौकसपणा वाढला, अनेकांच्या आयुष्यात सुख, सोई-सुविधा आल्या. शिक्षणाचे प्रमाण वाढले. मोबाईलच्या युगात सोशल मीडियामुळे बरेच बदल झाले. करिअरचा विचार करून उत्पन्नाचा प्रश्न आणि भविष्याचा विचार महत्वाचा वाटू लागला. या सर्व चक्रव्युहात विवाहयोग्य मुला-मुलींचे वय मात्र वाढत चालले आहे. तरुणाईचे रूपांतर प्रौढात होत असून विवाहाचे वय आणि शारीरिक अवस्था देखील निघून जात असल्याची विदारक स्थिती सर्वत्र दिसून येत आहे. समाजातील या गंभीर समस्येला नेमकं जबाबदार कोण? हाच खरा प्रश्न या निमित्ताने उपस्थित होत आहे.

प्रत्येक गावात विवाह इच्छुक मुलांची संख्या वाढतेय!

ग्रामीण भागात सध्या विवाहाची समस्या वडीलधाऱ्या मंडळींसाठी मोठी डोकेदुखी ठरत आहे. मुलाचे विवाहाचे वय होऊनही कुणी मुलगी दाखवण्यास तयार नसल्यामुळे मुले सुद्धा निराशेच्या गर्तेत जात आहेत. परिणामी, प्रत्येक गावात किमान ४० ते ५० च्यावर विवाहयोग्य तरुण असल्याचे दिसून येत आहे.

कित्येक मुले तीस-पस्तीस असताना सुद्धा कुठलाही व्यसन न करता आपले कामे करत आहेत परंतु शासकीय कर्मचारी कशा प्रकारचा असला तरी योग्य वर्तणूक नाही ,शंशाही, दारुडा अशा शासकीय कर्मचाऱ्याला मुली दिल्या जातात म्हणजे सर्व मुलीच्या आई वडिलांना असं वाटते की आपली मुलगी शासकीय कर्मचाऱ्याला जावई करून आपला सर्वांनी विकास करावा.

ज्या तरुण पोरींचे आई-वडील कष्ट करून आपला घर संसार चालवीत असतात अशा तरुनींचे सुद्धा मोठ्या प्रमाणात भाव वाढले आहेत .त्यामुळे कधी कधी त्यांच्या कुटुंबामध्ये भांडण सुद्धा होत असल्याचे चित्र दिसत आहे. परंतु संसार करण्यामध्ये सामंजसपणामध्ये कुठली भूमिका घेतल्यास संसार योग्य दिशेने उत्तम दिशादर्शक ठरू शकते ज्याचा भान ठेवून तरुण-तरुणीने चिंतन मनन करून आपला जोडीदार निवडावा हीच अपेक्षा आहे.